در این ساغر می دارم؛ الهی صدای نور؛ بر بام سیاهی
که چو نوشی؛ به دیدار خود ایی به دل بینی؛ که تمثال خدایی
گرچه کهنه است اصل حکایت کنم انرا به شکلی نو؛ روایت
بهشتی که در ان یک چند با هم به سر بردند خوش؛ حوا و ادم
درختان فراوان داشت هرسوی بر انها میوه؛ از هر رنگ و هر بوی
همه دیده ربا؛ دلخواه؛ جانبخش نشاط انگیز؛ شور آور؛ توان بخش
درختانی خزان هرگز ندیده همیشه میوه شان نرم و رسیده
ببر اسان به سوی شاخه ها؛ دست بچین و میل کن تا اشتها هست
همین که میوه ای از شاخه چیدی زدی گازی و طعمش را چشیدی
به جایش یک شکوفه می کشد؛ سر تر و تازه؛ تماشایی؛معطر
خلاصه ادم و حوا؛ خداشان چنین باغی نهاده زیر پاشان
از انها بندگی می خواست کامل به فرمانش نهاده گردن و دل
به انچه هستشان و انچه هستند چو بره با گیاه و اب؛ خرسند
که انها همچو بره؛ رام بودند سلیم و ساده و ارام بودند
نه در سر فکر؛ نه در دل هوایی نه چون گفته؛ نه اورده چرایی
عروسک های کوکی بی اراده غریزه؛ کارشان را نظم داده
تمام زندگیشان بود؛ الحق تمام روز ها؛ تکرار مطلق
میان میوه ها تنها دوتا بود که در ان باغ؛ مخصوص خدا بود
برای سفره ی خود افریده به گرد هردو پرچینی کشیده
که یعنی خوردنش ممنوع عام است به هرکس جز خود ایشان؛حرام است
یکی؛هر دانه اش دانش جهانی چو خوردی؛انچه را خواهی بدانی
غریزه شود با ان مبدل به عقلی که مسائل را کند؛ حل
بیافروزد چراغی در سر تو شود در زندگانی؛ رهبر تو
اراده یابی و دائم بپویی حقیقت های هستی را بجویی
یکی؛ ان میوه ای که هر کس انرا خورد یابد حیات جاودان را
نه هرگز ذات او پیری پذیرد نه تا عالم به پا باشد؛ بمیرد
بر این دو میوه هرکس دست یابد به هستی انچه خوبی هست؛ یابد
رسد انجا که از ان برتر نباشد کسی غیر از خدا دیگر نباشد
به زیر پای او هستی؛سراسر چو ایینه خدا را؛در برابر
چو با او در چنین جایی نشیند کسی غیر از خدا در خود نبیند
ولی از بره ادم خام تر بود از این دو میوه؛ اصلا بی خبر بود
به رحم امد دل شیطان؛ برایش ندید این زندگانی را؛ سزایش
خودش را کرد در ظاهر چو ماری خزید و یافت حوا را کناری
به او از میوه ی دانش سخن گفت به توصیفی که بر او خاطر آشفت
چو حوا دانه ای را چید و بو کرد دل او خوردنش را آرزو کرد
بخورد انرا و شد از جهل ازاد اطاعت از خدا را برد از یاد
چنین حالش دگرگون شد به یک آن که پیدا کرد گفتی؛ مرده ای جان
شد از هستی خود؛ناگاه؛آگاه از این اگاهی شیرین کشید؛آه
به سر تا پای خود حیران نظر کرد نظر بر اسمان و دور و بر کرد
بهشت و انچه در ان بود انگار همان دم پیش چشمش شد پدیدار
نبود؛اگاه شد؛انگاه شد هست شد از این هوشیاری؛ تازه سرمست
چو بر او واقعیت شد مسلم خوراند از میوه ی دانش به ادم
خدا تا باخبر از ماجرا شد به شدت خشمناک از این خطا شد
به ان دو با صدای رعد؛ توپید به خواری کردشان از باغ؛ تبعید
که دور از ان دو میوه زیر افلاک شوند اواره بر این پهنه ی خاک
چو دانش یافتند اکنون؛ مبادا حیات جاودان جویند؛فردا
خورند از میوه ی دوم؛ نهانی شوند انوقت چون او ؛جاودانی
به اسرارش تمامی دست یابند تسلط بر هرانچه هست یابند
شده در افرینش هم، رقیبش کنند از بی شریکی؛بی نصیبش
چو ادم ساکن روی زمین شد از این بی مهری خالق؛غمین شد
برای انکه با مردن؛ نمیرد به دانش؛ عمر جاویدان بگیرد
به کشف و افرینش؛گرم پرداخت خودش را بر زمین شبه خدا؛ساخت
به اندیشه بر امد؛با هنر ماند به این دو مرگ را از ادمی راند
به خدا....(خدا)...یعنی (به خود آ)........ .
پاینده ایران پاینده ایرانی